"Αποχρηματοδοτήστε το παγκόσμιο τείχος για το κλίμα"
Μια νέα έκθεση δείχνει πώς επτά από τους μεγαλύτερους ιστορικά, φορείς εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου στον κόσμο ξοδεύουν στα σύνορα πάνω από τα διπλάσια χρήματα από όσα για τη χρηματοδότηση για το κλίμα.
του Τοντ Μίλερ στο ROARMAG
Σε μια συνεδρίαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας τον Σεπτέμβριο, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν είπε ότι οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής «πέφτουν δυσανάλογα πάνω σε ευάλωτους και χαμηλού εισοδήματος πληθυσμούς». Και συνέχισε, «Και επιδεινώνουν τις συνθήκες και τον ανθρώπινο πόνο σε μέρη που έχουν ήδη πληγεί από συγκρούσεις, υψηλά επίπεδα βίας, αστάθεια».
Διαβεβαίωσε τους συναδέλφους του ότι η κλιματική κρίση είναι «βασικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ» και ότι «κάθε διμερής και πολυμερής δέσμευση που έχουμε - κάθε πολιτική απόφαση που λαμβάνουμε - θα επηρεάζεται από τον στόχο μας να θέσουμε τον κόσμο σε μια ασφαλέστερη, πιο βιώσιμη πορεία.»
Το συναίσθημα αυτό του Blinken επαναλήφθηκε σε μια έκθεση του Λευκού Οίκου νωρίτερα αυτόν τον μήνα, σχετικά με τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής και στην μετανάστευση, σε μια από τις πολλές εκθέσεις καθώς οι ΗΠΑ προετοιμάζονταν για τη σύνοδο κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή που ξεκίνησε στη Γλασκώβη στις 31 Οκτωβρίου.
Στην έκθεση λέγεται ότι, «Η τρέχουσα μεταναστευτική κατάσταση που εκτείνεται από τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού στην Κεντρική Αμερική παρουσιάζει μια ευκαιρία για τις Ηνωμένες Πολιτείες να μοντελοποιήσουν καλές πρακτικές και να συζητήσουν ανοιχτά την ανθρώπινη διαχείριση της μετανάστευσης [και] να τονίσουν τον ρόλο της κλιματικής αλλαγής στη μετανάστευση».
Υποθετικά, αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να καθησυχάσουν τα περισσότερα από 1,3 εκατομμύρια ανθρώπων που εκτοπίστηκαν το 2020 στην Ονδούρα και την Γουατεμάλα από καταστροφές που προκαλούνται από το κλίμα, όπως ξηρασίες, τυφώνες και πλημμύρες. Αλλά η υψηλή ρητορική έρχεται σε αντίθεση με μια άλλη ιστορία, αυτή που λένε οι προϋπολογισμοί της κυβέρνησης των ΗΠΑ.
Σε μια έκθεση με τίτλο The Global Climate Wall, την οποία συνέγραψα για το Διακρατικό Ινστιτούτο με έδρα το Άμστερνταμ, συμπυκνώσαμε τα νούμερα του προϋπολογισμού για επτά από τις χώρες που είναι οι πιο υπεύθυνες για την κλιματική κρίση. Αυτές οι χώρες ευθύνονται συλλογικά για σχεδόν τις μισές παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου από τα μέσα του 19ου αιώνα. Περιλαμβάνουν τον Καναδά, την Αυστραλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες (οι οποίες έφτασαν τη δική τους χρέωση στο 30,1 τοις εκατό των εκπομπών).
Συνολικά, αυτές οι πλούσιες χώρες με την υψηλή ρύπανση, δαπανούν τα υπερδιπλάσια ποσά σε προϋπολογισμούς επιβολής στα σύνορα και στη μετανάστευση από ό,τι για την «χρηματοδότηση του κλίματος» - δηλαδή για να βοηθήσουν τις ευάλωτες χώρες να προσαρμοστούν στην κλιματική αλλαγή και στη μετάβαση στην καθαρή ενέργεια.
Κι ενώ η έκθεση του Λευκού Οίκου δίνει έμφαση στην βοήθεια στις ξένες χώρες (να σημειωθεί ότι οι υποστηρικτές της βοήθειας αναφέρονται στην έκθεση ως «απογοητευτική»), δεν αναφέρει καν ότι οι ΗΠΑ έχουν κατευθύνει 11 φορές περισσότερα χρήματα από αυτά της χρηματοδότησης του κλίματος, στην στρατιωτικοποίηση των συνόρων τους και στη δημιουργία ενός δρακόντειου συστήματος επιβολής στη μετανάστευση . Και ενώ οι ΗΠΑ έχουν τον μεγαλύτερο "προϋπολογισμό συνόρων" στον κόσμο (κατά μέσο όρο 19 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από το 2013 έως το 2018 και σχεδόν 11 προς 1 αναλογία χρηματοδότησης των συνόρων προς το κλίμα), ο Καναδάς (15:1) και η Αυστραλία (13,5:1 ) έχουν ακόμη υψηλότερες αναλογίες. Σε καμία περίπτωση δεν «διαχειρίζονται» οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι περισσότερες από τις άλλες χώρες, την μετανάστευση «ανθρώπινα». Το ακριβώς αντίθετο.
Όλοι μαζί, οι μεγαλύτεροι ρυπαντές του κόσμου συνδυάζουν μια ανθρωπογενή καταστροφή με μια άλλη. Πρόκειται για την κατασκευή ενός κόσμου με περισσότερα από 63 συνοριακά τείχη, και δεκάδες χιλιάδες συνοριοφύλακες, και δαπάνες δισεκατομμυρίων για τεχνολογίες αποκλεισμού και ποινικοποίησης ανθρώπων σε απελπιστική κατάσταση και όχι βοήθειας. Περισσότεροι από 44.000 άνθρωποι (ένας τεράστιος αριθμός, σύμφωνα με ερευνητές του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης) έχουν πεθάνει περνώντας τα σύνορα από το 2014 έως το 2020, τόσο στις ερήμους όσο και στις θάλασσες του κόσμου. Και δεκάδες χιλιάδες άλλοι είναι έγκλειστοι σε ένα παγκόσμιο δίκτυο με περισσότερα από 2.000 κέντρα κράτησης, ενώ οι εταιρείες της συνοριακής βιομηχανίας αναμένουν περισσότερα συμβόλαια σε μια ταραχώδη, εντεινόμενη κλιματική κρίση. Η εταιρεία G4S, για παράδειγμα, είπε στο Climate Disclosure Project το 2014 ότι ο ΟΗΕ «προέβλεψε ότι εμείς [ο πλανήτης] θα έχουμε 50 εκατομμύρια περιβαλλοντικούς πρόσφυγες», κάτι που θα μπορούσε να προσφέρει επενδυτικές ευκαιρίες.
Και όπως υπέθεσε το G4S, η μετατόπιση και η μετανάστευση λόγω του κλίματος βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη και αναμένεται να αυξηθούν. Όχι μόνο υπάρχουν πιο συχνές και εντεινόμενες καταιγίδες και πλημμύρες που έρχονται γρήγορα και μετά υποχωρούν, αλλά υπάρχουν και καταστροφές βραδύτερης έναρξης, όπως η ερημοποίηση και η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, που αφήνουν αμετάκλητες ζημιές και καθιστούν μέρη ακατοίκητα.
Το Κέντρο Παρακολούθησης Εσωτερικών Μετατοπίσεων υπολογίζει ότι σχεδόν 25 εκατομμύρια εκτοπίζονται ετησίως από το 2008. Αυτοί οι αριθμοί θα γίνουν μεγαλύτεροι μόνο σε ένα σενάριο «business as usual» στο οποίο το 19 τοις εκατό της επιφάνειας της γης —που κατοικείται από σχεδόν το ένα τρίτο του πλανήτη— θα γίνει μέχρι το 2070 μια «οριακά βιώσιμη καυτή ζώνη» .
Πριν από μια δεκαετία, μια άλλη έκθεση, με τίτλο In Search of Shelter , μια από τις πρώτες εμπειρικές μελέτες που συνέδεαν την κλιματική αλλαγή και τον εκτοπισμό, προειδοποίησε με βάση τα δεδομένα της ότι «η μάζα των ανθρώπων σε κίνηση θα είναι πιθανότατα συγκλονιστική και θα ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο». Μια δεκαετία αργότερα, αυτή η προειδοποίηση είναι φανερό ότι δεν εισακούστηκε.
Η απάντηση σε αυτήν την κίνηση με αυξημένη οχύρωση των συνόρων θα έχει σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια δυστοπική καταστροφή. Όπως και με τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, θάπρεπε να μειώσουμε τα εμπόδια, τα drones παρακολούθησης και τις κάμερες υψηλής τεχνολογίας. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μεταφερθούν χρήματα από την επιβολή του νόμου στα σύνορα και στη μετανάστευση, στη χρηματοδότηση για το κλίμα.
Οι επτά χώρες με προφίλ στο The Global Climate Wall ήταν μεταξύ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου που δεσμεύθηκαν να συνεισφέρουν συνολικά 100 δις $ έως το 2020 για τη χρηματοδότηση του κλίματος, στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στην Κοπεγχάγη το 2009. Αλλά από τότε τα χρήματα που δόθηκαν αποδείχθηκαν λίγα. Σε κάθε περίπτωση, πολλοί, συμπεριλαμβανομένης της Ομάδας των 77, υποστηρίζουν ότι ο στόχος των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι ανεπαρκής για να αντιμετωπίσει το εύρος της κρίσης. Επιπλέον, η χρηματοδότηση για το κλίμα είναι συνήθως αφιερωμένη στην κατασκευή κάποιας σταθερής ανθεκτικότητας, όπως τα θαλάσσια τείχη, οι νέες ανθεκτικές καλλιέργειες για να αντέχουν στην ξηρασία και οι υποδομές για την αντιμετώπιση πλημμυρών.
Ωστόσο, η χρηματοδότηση για το κλίμα πρέπει να επεκταθεί για να βοηθήσει τους ανθρώπους που εκτοπίζονται και αναγκάζονται να μετακινηθούν σε αυτήν την εντεινόμενη οικολογική καταστροφή. Με άλλα λόγια, πρέπει να γίνει το ακριβώς αντίθετο από την οικοδόμηση περισσότερων συνοριακών τειχών. Τα κονδύλια θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στο να βοηθήσουν στο κόστος μετακίνησης ή στη δημιουργία υποδομών σε μέρη όπου μετακινούνται άνθρωποι, πιο συχνά σε πόλεις εντός της ίδιας χώρας. Ακόμη και η έκθεση του Λευκού Οίκου λέει ότι «η μετανάστευση είναι μια σημαντική μορφή προσαρμογής στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και σε ορισμένες περιπτώσεις, μια ουσιαστική απάντηση στις κλιματικές απειλές όσον αφορά τα μέσα διαβίωσης και την ευημερία».
Μια παγκόσμια αποστρατιωτικοποίηση των συνόρων θα μπορούσε να απελευθερώσει τη χρηματοδότηση που απαιτείται για να συμβεί κάτι τέτοιο. Στην έκθεση γράψαμε, ότι «Αυτή η αποεπένδυση και η επένδυση θα μπορούσαν να ανακουφίσουν την απίστευτη ταλαιπωρία και τον θάνατο που προκαλεί το τρέχον συνοριακό σύστημα και να διευκολύνει τους ανθρώπους να μένουν κοντά στο σπίτι τους». Αυτό σίγουρα θα ήταν ένα βήμα για τη δημιουργία του ασφαλέστερου, βιώσιμου κόσμου που ανέφερε ο Blinken.
Το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, ωστόσο, έχει άλλα σχέδια. Στις εκθέσεις που κυκλοφόρησε αυτόν τον μήνα για την κλιματική αλλαγή, το DHS καθορίζει το στρατηγικό του πλαίσιο : «Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής εκτείνονται πολύ πέρα από το λιώσιμο των θαλάσσιων πάγων, με ισχυρές συνέπειες για την ασφάλεια των συνόρων μας, την διατήρηση της τάξης που βασίζεται σε κανόνες και τον Αμερικανικό τρόπο ζωής"
Και συνεχίζει: «Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής έχουν τη δυνατότητα να αναδιαμορφώσουν την αποστολή του DHS για το άμεσο μέλλον», συμπεριλαμβανομένων «προληπτικών ενεργειών για τη διαχείριση μελλοντικών συνοριακών κρίσεων».
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, λοιπόν, βρίσκεται σε αντίθεση με τον εαυτό της. Ο Λευκός Οίκος προβάλλει μια υψηλή ρητορική περιβαλλοντικής δικαιοσύνης. Οι προϋπολογισμοί του Κογκρέσου διατηρούν το status quo. Και οι συνοριοφύλακες και η βιομηχανία, όπως ήταν αναμενόμενο, φωνάζουν για χρήματα.
Καθώς το παγκόσμιο περιβαλλοντικό κίνημα προετοιμάζεται να παρακολουθήσει στενά την επερχόμενη σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ για το κλίμα στη Γλασκώβη, το ερώτημα παραμένει εάν τα λαϊκά αιτήματα για δικαιοσύνη - για αποχρηματοδότηση των συνόρων και για χρηματοδότηση της δράσης για το κλίμα - θα εισακουστούν.
Τοντ Μίλερ
Ο Todd Miller είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας με έδρα το Tucson της Αριζόνα. Είναι ο συγγραφέας του Empire of Borders: The Expansion of the US Border Around the World και του επερχόμενου Build Bridges Not Walls .
Αυτό το δοκίμιο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Border Chronicle.
*Φωτογραφία: Αμερικανική συνοριακή περίπολος κρατά μετανάστες από τη Λατινική Αμερική. Γιούμα, Αριζόνα. Μάιος, 2021
