ένα πολύ κατατοπιστικό ρεπορτάζ σε δύο μέρη από το blog της
Μελίττας Γκουρτσογιάννη:
Mε αφορμή την σκληρή κριτική του Ντανύ Κον-Μπεντίτ προς το γαλλικό Πράσινο Κόμμα (Europe-Ecologie/les Verts) (βλ. πιο κάτω συνεντεύξεις του) και την ταυτόχρονη αναστολή της συμμετοχής του σε αυτό (και όχι γενικά από το Πράσινο Κίνημα, όπως λανθασμένα έγραψαν οι ελληνικές εφημερίδες), και παρακολουθώντας την ήδη πολύχρονη πορεία των Πράσινων κομμάτων στην Ευρώπη αλλά και τις πρόσφατες επιδόσεις και δράσεις τους, φτάνει κανείς αναπόφεκτα σε μερικές διαπιστώσεις και ερωτηματικά.
-Τις συνεντεύξεις του Ντανύ Κον-Μπεντίτ σε Liberation και Monde
- Την απάντηση της Εύας Ζολύ (βίντεο)
- Το κύριο άρθρο της Monde
Liberation: Ο Ευρωβουλευτής επικρίνει την “πλήρη ασυνέπεια” του κινήματος σχετικά με το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή των Οικολόγων, δεν μπορεί κανείς να καταψηφίσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Liberation, 23/6/12 (μετάφραση Μ.Γ.)
Ο Daniel Cohn-Bendit, Ευρωβουλευτής με την “Ευρώπη Οικολογία/Πράσινοι” (γαλλικό Πράσινο κόμμα ΕΕLV) ανακοίνωσε την Κυριακή στο τηλεοπτικό κανάλι i TELE ότι “θέτει τη συμμετοχή του στο περιβαλλοντικό κίνημα προσωρινά σε παρένθεση” λόγω της “πλήρους ασυνέπειας” σχετικά με την ευρωπαϊκή δημοσιονομική συνθήκη.
Ο Daniel Cohn-Bendit, δήλωσε ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της “Ευρώπη- Οικολογία/Πράσινοι, το οποίο το περασμένο Σάββατο απεφάνθη κατά του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου και συνέστησε στους βουλευτές του να την καταψηφίσουν, ήταν ένα “σωστό μηδενικό.”
“Δεν είναι πια Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινο, είναι απλώς Πράσινοι”, λέει και υποστηρίζει ότι το κίνημα αποδεικνύεται πλήρως ασυνεπές γιατί “καταψήφιση του Συμφώνου αλλά υπερψήφιση του (εθνικού) προϋπολογισμού, είναι άλλα αντ’ άλλων. “”Φαίνεται ότι δεν έχουν πρόβλημα να είναι ασυνεπείς” είπε, υποστηρίζοντας ότι αν καταψηφίσουν το Σύμφωνο, η συνέπεια απαιτεί να καταψηφίσουν και τον προϋπολογισμό, και ως εκ τούτου να φύγουν από την κυβέρνηση.
“Έβαλα τη συμμετοχή μου σε αυτό το κίνημα προσωρινά σε παρένθεση», είπε, διευκρινίζοντας πάντως ότι ...«θα το συζητήσει” και ότι “δεν θα πάρει μόνος του αποφάσεις.”
Ερωτηθείς από την BFMTV, είπε ότι αναστέλλει τη συμμετοχή του στην EELV επειδή “δεν θέλει να συνδεθεί με αυτόν τον πολιτικό κατήφορο” – “Θέλουν και το βούτυρο, και τα λεφτά από το βούτυρο και τα όμορφα μάτια της αγρότισσας – αλλά όχι την επιδότησή της”.
Ο Jean-Vincent Placé, πρόεδρος της oμάδας των Οικολόγων στη Γερουσία, με δηλώσεις του στην i TELE απέκλεισε τυχόν παραίτηση των οικολόγων υπουργών από την κυβέρνηση.
Την Πέμπτη 20/9 , μέσω των σταθμών BFMTV και RMC, ο συμπρόεδρος των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο, είχε απευθυνθεί προς τους “φίλους του της “Ευρώπης-Οικολογίας/Πράσινοι”: “Θα καταψηφίσετε το Σύμφωνο, επειδή η συνθήκη δεν επιτρέπει την εφαρμογή μιας κεϋνσιανή οικον. πολιτικής. Ωστόσο λέτε ότι θα υπερψηφίσετε τον προϋπολογισμό του 2013 που απορρέει από αυτό το Σύμφωνο. Μα αν το Σύμφωνο είναι ο διάβολος, τότε και ο προϋπολογισμός είναι ο διάβολος.” “Ειδ’ αλλιώς παραιτείται κανείς από την κυβέρνηση” ξεκαθάρισε ο Daniel Cohn-Bendit. «Αν λένε ότι η κυβέρνηση δεν κάνει αυτά που θέλουμε, τότε δεν μας σέβεται” “Εμπαίζουμε τους ψηφοφόρους μας»… “Τουλάχιστον ο Jean-Luc Mélenchon (Μέτωπο της Αριστεράς- FG) αν και κάνει λάθος, είναι συνεπής.”
«Εάν το ομοσπονδιακή συμβούλιο της EELV λέει ότι θα πρέπει να καταψηφίσει το κείμενο, θα πρέπει επίσης να παραιτηθεί από την κυβέρνηση και να μην είναι πλέον μέρος της προεδρικής πλειοψηφίας», προειδοποίησε ο οικολόγος ευρωβουλευτής. Τέλος πάντων, “υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην “Ευρώπη-Οικολογία κι εμένα”, παραδέχτηκε. «Ο τρόπος που το μεγαλύτερο μέρος της ΕΕLV προσεγγίζει την πολιτική μου είναι ακατανόητος.”
“Είμαι κάπως σαν ορφανό της “Ευρώπης- Οικολογίας” ένας άπατρις,” συμπλήρωσε αναστενάζοντας.
Le Monde: Ο Κον- Μπεντίτ βροντάει την πόρτα χωρίς να την κλείσει.
(απόσπασμα) Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. …Εδώ και μήνες ο D.K-B έχει πολλαπλασιάσει τις επικρίσεις του για το γαλλικό κόμμα που παρουσιάζει μιαν “εικόνα απαίσια” και έχει ξεπέσει σε μια “γκρουπουσκουλίστικη ρουτίνα” .”Δεν κάνουν πια καν τον κόπο να αναρωτηθούν γιατί φεύγουν οι αγωνιστές ή να εξηγήσουν όχι μόνο την παταγώδη αποτυχία στις προεδρικές εκλογές (2% από 16% στις ευρωεκλογές- σημ.τ. μετ.) αλλά και στις βουλευτικές” υπογραμμίζει υπενθυμίζοντας ότι χωρίς τη συμφωνία με το Σοσιαλιστικό κόμμα, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα ίδια.
Αλλο σημείο τριβής: Το Συμβούλιο του κόμματος απέρριψε τροποποίηση του εσωτερικού κανονισμού που θα επέτρεπε στα μέλη να ψηφίσουν με επιστολή ή μσω του Διαδικτύου…”Κάθε ιδέα που θα έκανε το κόμμα πιο δημοκρατικό απορρίφθηκε”…”Διαπιστώνω ότι η πολιτική κουλτούρα στο ΕΕLV είναι το αντίθετο από ό,τι ονειρεύτηκα για έναν πολιτικό σχηματισμό” προσθέτει. “Ό,τι κακό μπορεί να πεί κανείς για τα πολιτικά κόμματα, είναι αλήθεια. Πρόκειται για τέρατα”.
Mε αφορμή την σκληρή κριτική του Ντανύ Κον-Μπεντίτ προς το γαλλικό Πράσινο Κόμμα (Europe-Ecologie/les Verts) (βλ. πιο κάτω συνεντεύξεις του) και την ταυτόχρονη αναστολή της συμμετοχής του σε αυτό (και όχι γενικά από το Πράσινο Κίνημα, όπως λανθασμένα έγραψαν οι ελληνικές εφημερίδες), και παρακολουθώντας την ήδη πολύχρονη πορεία των Πράσινων κομμάτων στην Ευρώπη αλλά και τις πρόσφατες επιδόσεις και δράσεις τους, φτάνει κανείς αναπόφεκτα σε μερικές διαπιστώσεις και ερωτηματικά.Αλλά ας δούμε πρώτα τι συνέβη στο γαλλικό πράσινο κόμμα, όπου τα επιχειρήματα εκατέρωθεν εκφράζουν έναν προβληματισμό που αφορά όχι μόνο το συγκεκριμένο κόμμα αλλά και όλα τα κόμματα, όλης της Ευρώπης, πράσινα και όχι μόνο, γύρω από τα καίρια διλλήματα συμμαχιών, πραγματισμού η ροζοσπαστισμού, κουλτούρας συνεργασίας ή ανένδοτης στάσης, εθνικισμού, ευρωπαϊκής ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, μοντέλου ανάπτυξης- με άλλα λόγια για το μέλλον της Ευρώπης και των κοινωνιών της.Διαβάστε:
-Τις συνεντεύξεις του Ντανύ Κον-Μπεντίτ σε Liberation και Monde
- Την απάντηση της Εύας Ζολύ (βίντεο)
- Το κύριο άρθρο της Monde
Liberation: Ο Ευρωβουλευτής επικρίνει την “πλήρη ασυνέπεια” του κινήματος σχετικά με το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο.
Σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή των Οικολόγων, δεν μπορεί κανείς να καταψηφίσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο και να παραμείνει στην κυβέρνηση.
Liberation, 23/6/12 (μετάφραση Μ.Γ.)
Ο Daniel Cohn-Bendit, Ευρωβουλευτής με την “Ευρώπη Οικολογία/Πράσινοι” (γαλλικό Πράσινο κόμμα ΕΕLV) ανακοίνωσε την Κυριακή στο τηλεοπτικό κανάλι i TELE ότι “θέτει τη συμμετοχή του στο περιβαλλοντικό κίνημα προσωρινά σε παρένθεση” λόγω της “πλήρους ασυνέπειας” σχετικά με την ευρωπαϊκή δημοσιονομική συνθήκη.
Ο Daniel Cohn-Bendit, δήλωσε ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο της “Ευρώπη- Οικολογία/Πράσινοι, το οποίο το περασμένο Σάββατο απεφάνθη κατά του Ευρωπαϊκού Δημοσιονομικού Συμφώνου και συνέστησε στους βουλευτές του να την καταψηφίσουν, ήταν ένα “σωστό μηδενικό.”
“Δεν είναι πια Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινο, είναι απλώς Πράσινοι”, λέει και υποστηρίζει ότι το κίνημα αποδεικνύεται πλήρως ασυνεπές γιατί “καταψήφιση του Συμφώνου αλλά υπερψήφιση του (εθνικού) προϋπολογισμού, είναι άλλα αντ’ άλλων. “”Φαίνεται ότι δεν έχουν πρόβλημα να είναι ασυνεπείς” είπε, υποστηρίζοντας ότι αν καταψηφίσουν το Σύμφωνο, η συνέπεια απαιτεί να καταψηφίσουν και τον προϋπολογισμό, και ως εκ τούτου να φύγουν από την κυβέρνηση.
“Έβαλα τη συμμετοχή μου σε αυτό το κίνημα προσωρινά σε παρένθεση», είπε, διευκρινίζοντας πάντως ότι ...«θα το συζητήσει” και ότι “δεν θα πάρει μόνος του αποφάσεις.”
Ερωτηθείς από την BFMTV, είπε ότι αναστέλλει τη συμμετοχή του στην EELV επειδή “δεν θέλει να συνδεθεί με αυτόν τον πολιτικό κατήφορο” – “Θέλουν και το βούτυρο, και τα λεφτά από το βούτυρο και τα όμορφα μάτια της αγρότισσας – αλλά όχι την επιδότησή της”.
Ο Jean-Vincent Placé, πρόεδρος της oμάδας των Οικολόγων στη Γερουσία, με δηλώσεις του στην i TELE απέκλεισε τυχόν παραίτηση των οικολόγων υπουργών από την κυβέρνηση.
Την Πέμπτη 20/9 , μέσω των σταθμών BFMTV και RMC, ο συμπρόεδρος των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο, είχε απευθυνθεί προς τους “φίλους του της “Ευρώπης-Οικολογίας/Πράσινοι”: “Θα καταψηφίσετε το Σύμφωνο, επειδή η συνθήκη δεν επιτρέπει την εφαρμογή μιας κεϋνσιανή οικον. πολιτικής. Ωστόσο λέτε ότι θα υπερψηφίσετε τον προϋπολογισμό του 2013 που απορρέει από αυτό το Σύμφωνο. Μα αν το Σύμφωνο είναι ο διάβολος, τότε και ο προϋπολογισμός είναι ο διάβολος.” “Ειδ’ αλλιώς παραιτείται κανείς από την κυβέρνηση” ξεκαθάρισε ο Daniel Cohn-Bendit. «Αν λένε ότι η κυβέρνηση δεν κάνει αυτά που θέλουμε, τότε δεν μας σέβεται” “Εμπαίζουμε τους ψηφοφόρους μας»… “Τουλάχιστον ο Jean-Luc Mélenchon (Μέτωπο της Αριστεράς- FG) αν και κάνει λάθος, είναι συνεπής.”
«Εάν το ομοσπονδιακή συμβούλιο της EELV λέει ότι θα πρέπει να καταψηφίσει το κείμενο, θα πρέπει επίσης να παραιτηθεί από την κυβέρνηση και να μην είναι πλέον μέρος της προεδρικής πλειοψηφίας», προειδοποίησε ο οικολόγος ευρωβουλευτής. Τέλος πάντων, “υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην “Ευρώπη-Οικολογία κι εμένα”, παραδέχτηκε. «Ο τρόπος που το μεγαλύτερο μέρος της ΕΕLV προσεγγίζει την πολιτική μου είναι ακατανόητος.”
“Είμαι κάπως σαν ορφανό της “Ευρώπης- Οικολογίας” ένας άπατρις,” συμπλήρωσε αναστενάζοντας.
Le Monde: Ο Κον- Μπεντίτ βροντάει την πόρτα χωρίς να την κλείσει.
(απόσπασμα) Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. …Εδώ και μήνες ο D.K-B έχει πολλαπλασιάσει τις επικρίσεις του για το γαλλικό κόμμα που παρουσιάζει μιαν “εικόνα απαίσια” και έχει ξεπέσει σε μια “γκρουπουσκουλίστικη ρουτίνα” .”Δεν κάνουν πια καν τον κόπο να αναρωτηθούν γιατί φεύγουν οι αγωνιστές ή να εξηγήσουν όχι μόνο την παταγώδη αποτυχία στις προεδρικές εκλογές (2% από 16% στις ευρωεκλογές- σημ.τ. μετ.) αλλά και στις βουλευτικές” υπογραμμίζει υπενθυμίζοντας ότι χωρίς τη συμφωνία με το Σοσιαλιστικό κόμμα, τα αποτελέσματα δεν θα ήταν τα ίδια.
Αλλο σημείο τριβής: Το Συμβούλιο του κόμματος απέρριψε τροποποίηση του εσωτερικού κανονισμού που θα επέτρεπε στα μέλη να ψηφίσουν με επιστολή ή μσω του Διαδικτύου…”Κάθε ιδέα που θα έκανε το κόμμα πιο δημοκρατικό απορρίφθηκε”…”Διαπιστώνω ότι η πολιτική κουλτούρα στο ΕΕLV είναι το αντίθετο από ό,τι ονειρεύτηκα για έναν πολιτικό σχηματισμό” προσθέτει. “Ό,τι κακό μπορεί να πεί κανείς για τα πολιτικά κόμματα, είναι αλήθεια. Πρόκειται για τέρατα”.
H άποψη της Εύας Ζολύ: Καταγγέλλει “επίθεση κατά των Πράσινων” (βίντεο στη Monde)
Το αμείλικτο κύριο άρθρο της Monde 24/9/12:
ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ
Στους Γάλλους οικολόγους τέθηκε ένα θέμα εμπιστοσύνης. Απάντησαν αρνητικά, καταψηφίζοντας σε ποσοτό 70% το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κατά το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο τού κόμματος “Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινοι” (EELV) το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου. Το θέμα δεν είναι ανώδυνο: αφορά τη θεμελιώδη άξονα της πολιτικής του Φρανσουά Ολλάντ. Ο αρχηγός του κράτους αποφάσισε να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της Γαλλίας προς την Ευρώπη και να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ, με τίμημα μια πρωτοφανή δημοσιονομική λιτότητα. Έβαλε πάνω απ ‘όλα στην οπτική του τη διάσωση του ευρώ. Το όχι των Οικολόγων δεν είναι συμβατό με αυτή την πολιτική. Ο Jean-Marc Ayrault (ο πρωθυπουργός) συνόψισε τη στάση των οπαδών του όχι: “Η λογική συνέπεια της προσέγγισής τους είναι η έξοδος από το ευρώ”, δήλωσε.
Οι Οικολόγοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι το θέμα της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής συνθήκης δεν περιλαμβανόταν στην συμφωνία διακυβέρνησης που υπέγραψαν με τους σοσιαλιστές και διατείνονται ότι ο Ολλάντ, ως υποψήφιος, υποσχέθηκε ότι θα επαναδιαπραγματευόταν. (σας θυμίζει κάτι;- σημ. τ.μεταφρ.) Είναι σωστό … αλλά και λάθος. Μολονότι το κείμενο δεν τροποποιήθηκε, ο Γάλλος Πρόεδρος έχει λάβει ως αντιστάθμισμα μεταξύ άλλων την τραπεζική ενοποίηση. Και πάνω απ ‘όλα, το πλαίσιο έχει αλλάξει με την απόφαση της ΕΚΤ να διασώσει το ευρώ και με το πράσινο φως του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για τους μηχανισμούς ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Ο κ. Ayrault δεν προβάλλει επιχειρήματα εξουσίας αλλά επιχειρήματα υπευθυνότητας. Το πρόβλημα βρίσκεται εκεί: οι Οικολόγοι απαιτούν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι εταίροι του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά συμπεριφέρονται σαν ανεύθυνο γκρουπούσκουλο. Είναι ανίκανοι να επιδείξουν μια ηθική της ευθύνης, αλλά είναι και ασυνεπείς, γιατί σκοπεύουν να υποστηρίξουν τον προϋπολογισμό του 2013.
Αυτή η στάση είναι ακόμη πιο απαράδεκτη, τη στιγμή που το Σοσιαλιστικό Κόμμα συνεχίζει να αντισταθμίζει τα μειονεκτήματα της Πέμπτης Δημοκρατίας ως προς την αντιμετώπιση των Οικολόγων: τους εξασφάλισε εξήντα εκλογικές περιφέρειες, διαπραγματεύτηκε μαζί τους ένα σύμφωνο διακυβέρνησης, τους έδωσε δύο υπουργικά χαρτοφυλάκια και έκανε σημαντικές παραχωρήσεις εγκαταλείποντας την έρευνα για φυσικό αέριο από σχιστόλιθο. Είναι ένα ανόητο παιχνίδι. Οι Πράσινοι προέβαλλαν απαιτήσεις σαν να ήταν μια προοδευτική δύναμη που υποστηρίζεται από το 10% των ψηφοφόρων. Αλλά τέτοιο σκορ το πέτυχαν μόνο όταν είχαν επικεφαλής τον φιλοευρωπαίο Πράσινο Daniel Cohn-Bendit. Είδαμε το ποσοστό των προεδρικών εκλογών με την Eva Joly: υποχώρησε στο 2% όταν οι δογματικές τάσεις πήραν το πάνω χέρι.
Οι Οικολόγοι παριστάνουν ότι η στάση τους δεν θα έχει συνέπειες, κατά το παράδειγμα της Cécile Duflot (πρόεδρος του Κόμματος των Πρασίνων και υπουργός κατοικίας – σημ. τ. μετ.), που μετά το συμβούλιο του Σαββάτου, φιγουράριζε με φωτογραφία στο Twitter μαγειρεύοντας τσίλι-κον-κάρνε ως μέθοδο κατά του στρες.
Το 1984 οι κομμουνιστές εγκατέλειψαν την κυβέρνηση, μετά την επιβολή μέτρων λιτότητας. Στο όνομα της συνέπειας των πράξεών του και του σεβασμού των ψηφοφόρων ο Φρανσουά Ολλάντ πρέπει να δείξει έμπρακτα τις συνέπειες αυτής της κατάστασης και να απαλλάξει από τα καθήκοντά τους τους δύο υπουργούς της EELV, την Cecile Duflot και τον Pascal Canfin. Μπορούν να επιστρέψουν, αν η πολιτική τους εκπαίδευση μετασχηματίσει τους Πράσινους σε κυβερνητικό κόμμα. Ίσως κάποια μέρα.
Γράφει η Μελίττα Γκουρτσογιάννη:
ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ
Στους Γάλλους οικολόγους τέθηκε ένα θέμα εμπιστοσύνης. Απάντησαν αρνητικά, καταψηφίζοντας σε ποσοτό 70% το Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Σύμφωνο, κατά το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο τού κόμματος “Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινοι” (EELV) το Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου. Το θέμα δεν είναι ανώδυνο: αφορά τη θεμελιώδη άξονα της πολιτικής του Φρανσουά Ολλάντ. Ο αρχηγός του κράτους αποφάσισε να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της Γαλλίας προς την Ευρώπη και να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα κάτω από το όριο του 3% του ΑΕΠ, με τίμημα μια πρωτοφανή δημοσιονομική λιτότητα. Έβαλε πάνω απ ‘όλα στην οπτική του τη διάσωση του ευρώ. Το όχι των Οικολόγων δεν είναι συμβατό με αυτή την πολιτική. Ο Jean-Marc Ayrault (ο πρωθυπουργός) συνόψισε τη στάση των οπαδών του όχι: “Η λογική συνέπεια της προσέγγισής τους είναι η έξοδος από το ευρώ”, δήλωσε.
Οι Οικολόγοι προβάλλουν το επιχείρημα ότι το θέμα της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής συνθήκης δεν περιλαμβανόταν στην συμφωνία διακυβέρνησης που υπέγραψαν με τους σοσιαλιστές και διατείνονται ότι ο Ολλάντ, ως υποψήφιος, υποσχέθηκε ότι θα επαναδιαπραγματευόταν. (σας θυμίζει κάτι;- σημ. τ.μεταφρ.) Είναι σωστό … αλλά και λάθος. Μολονότι το κείμενο δεν τροποποιήθηκε, ο Γάλλος Πρόεδρος έχει λάβει ως αντιστάθμισμα μεταξύ άλλων την τραπεζική ενοποίηση. Και πάνω απ ‘όλα, το πλαίσιο έχει αλλάξει με την απόφαση της ΕΚΤ να διασώσει το ευρώ και με το πράσινο φως του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για τους μηχανισμούς ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Ο κ. Ayrault δεν προβάλλει επιχειρήματα εξουσίας αλλά επιχειρήματα υπευθυνότητας. Το πρόβλημα βρίσκεται εκεί: οι Οικολόγοι απαιτούν να αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι εταίροι του κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά συμπεριφέρονται σαν ανεύθυνο γκρουπούσκουλο. Είναι ανίκανοι να επιδείξουν μια ηθική της ευθύνης, αλλά είναι και ασυνεπείς, γιατί σκοπεύουν να υποστηρίξουν τον προϋπολογισμό του 2013.
Αυτή η στάση είναι ακόμη πιο απαράδεκτη, τη στιγμή που το Σοσιαλιστικό Κόμμα συνεχίζει να αντισταθμίζει τα μειονεκτήματα της Πέμπτης Δημοκρατίας ως προς την αντιμετώπιση των Οικολόγων: τους εξασφάλισε εξήντα εκλογικές περιφέρειες, διαπραγματεύτηκε μαζί τους ένα σύμφωνο διακυβέρνησης, τους έδωσε δύο υπουργικά χαρτοφυλάκια και έκανε σημαντικές παραχωρήσεις εγκαταλείποντας την έρευνα για φυσικό αέριο από σχιστόλιθο. Είναι ένα ανόητο παιχνίδι. Οι Πράσινοι προέβαλλαν απαιτήσεις σαν να ήταν μια προοδευτική δύναμη που υποστηρίζεται από το 10% των ψηφοφόρων. Αλλά τέτοιο σκορ το πέτυχαν μόνο όταν είχαν επικεφαλής τον φιλοευρωπαίο Πράσινο Daniel Cohn-Bendit. Είδαμε το ποσοστό των προεδρικών εκλογών με την Eva Joly: υποχώρησε στο 2% όταν οι δογματικές τάσεις πήραν το πάνω χέρι.
Οι Οικολόγοι παριστάνουν ότι η στάση τους δεν θα έχει συνέπειες, κατά το παράδειγμα της Cécile Duflot (πρόεδρος του Κόμματος των Πρασίνων και υπουργός κατοικίας – σημ. τ. μετ.), που μετά το συμβούλιο του Σαββάτου, φιγουράριζε με φωτογραφία στο Twitter μαγειρεύοντας τσίλι-κον-κάρνε ως μέθοδο κατά του στρες.
Το 1984 οι κομμουνιστές εγκατέλειψαν την κυβέρνηση, μετά την επιβολή μέτρων λιτότητας. Στο όνομα της συνέπειας των πράξεών του και του σεβασμού των ψηφοφόρων ο Φρανσουά Ολλάντ πρέπει να δείξει έμπρακτα τις συνέπειες αυτής της κατάστασης και να απαλλάξει από τα καθήκοντά τους τους δύο υπουργούς της EELV, την Cecile Duflot και τον Pascal Canfin. Μπορούν να επιστρέψουν, αν η πολιτική τους εκπαίδευση μετασχηματίσει τους Πράσινους σε κυβερνητικό κόμμα. Ίσως κάποια μέρα.
Γράφει η Μελίττα Γκουρτσογιάννη:
Σε πολλά Πράσινα κόμματα παρατηρείται μία κάμψη. Είτε εκλογική, είτε ιδεολογική είτε και τα δύο. Ενδεικτικά:
Γαλλία: το κόμμα “Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινοι” (EELV) έχει υιοθετήσει όλο και πιο αριστερίστικες και απομονωτικές θέσεις και εκλογικά, από το 16% των Ευρωεκλογών υποχώρησε στην πανωλεθρία του 2% των προεδρικών.
Ολλανδία: το “Groenlinks” από 10 έδρες, στις πρόσφατες εκλογές υποχώρησε στις 3. Απ’ όσο μαθαίνω από κατοίκους Ολλανδίας, πολύς κόσμος ψήφισε με πραγματιστικά κίνητρα το Εργατικό κόμμα, που έχει αρκετά κοινά σημεία με τους Πράσινους (Ο πρόεδρος των εργατικών είναι πρώην επικεφαλής της ολλανδικής Greenpeace). Ελπίζω να είναι κάτι προσωρινό, γιατί το κόμμα αυτό έχει πολύ καλές απόψεις για την ανεκτική αλληλέγγυα κοινωνία, και την ευρωπαίκή ολοκλήρωση.
Ευρωπαϊκός Νότος: Hasta la vittoria-hasta na pane!
Στην Ιταλία πράσινο κόμμα (Verdi) δεν υπάρχει πια. Η τελευταία τους εκλογική δραστηριότητα ήταν η σύμπραξη με ένα μικρό κομμουνιστικό κόμμα.
Στην Ισπανία υπάρχει μόνο στην Καταλωνία (“Iniciativa per Catalunya Verds) με μία έδρα στην τοπική βουλή και μία στη Γερουσία, εκτός από την πράσινη ατζέντα, επιδιώκουν την πλήρη αυτονομία της Καταλωνίας.
Στην Ελλάδα το κόμμα των “Οικολόγων Πράσινων” είναι πλέον νεκρό (αλλά αμφιβάλλω αν οι ίδιοι το ξέρουν)
Στην Κύπρο οι “Οικολόγοι Περιβαλλοντιστές” έχουν έναν βουλευτή, και η περιβαλλοντική ατζέντα συνοδεύεται και από σκληρή εθνικιστική ιδεολογία (κάτι σαν “Ανεξάρτητοι Έλληνες”)
Ηνωμένο Βασίλειο: το “Green Party of England and Wales” και το “Scottish Green Party” έχουν από μία έδρα στην εθνική και στην τοπική βουλή αντίστοιχα, με ιδεολογία έντονου κοινοτισμού (grassroot) και ευρωσκεπτικισμό.
Στο Βορρά, το Σουηδικό Miljöpartiet de Gröna εκλογικά πάει καλά (έχει ξεπεράσει το 7%) αλλά διακρίνεται για έντονο ευρωσκεπτικισμό.
Στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, υπάρχουν ορισμένες σημαντικές εκλογικές επιτυχίες, αλλά μέσα στην ακόμη ρευστή και άκρως προβληματική πολιτική, οικονομική και κονωνική κατάσταση των χωρών αυτών και με την παρουσία μέσ στα πράσινα κόμματα πολλών “ανακυκλωμένων” κομμουνιστών, η ιδεολογία είναι ακόμα θολή (πυρηνικά, σχέσεις με Ρωσσία κ.α.)
Ποιοί σώζουν την κατάσταση;
Γερμανία: Το γερμανικό Πράσινο Κόμμα (Bündniss 90-dieGrünen):δραστήριοι υπέρμαχοi της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αποφασιστικοί πολέμιοιόλων των ολοκληρωτισμών (χαρακτηριστική είναι η συγχώνευσή τους το 1993 την Ένωση90, τον κυριώτερο πολιτικό σχηματισμό αντιφρονούντων αντιστασιακών της Ανατολικής Γερμανίας) με κυριαρχία των πραγματιστών, κυβερνητικές συνεργασίες και πολλές προσωπικότητες διεθνούς εμβέλειας. Εκλογική πορεία σε σταθερή άνοδο, με 68 έδρες στο σημερινό Bundestag(επί συνόλου 620) και συμμετοχή στην κυβέρνηση αρκετών κρατιδίων. Για τις επόμενες εκλογές τα προγνωστικά δίνουν άνω του 13% – τρίτο κόμμα.
Βέλγιο: Τα δίδυμα κόμματα Ecolo (γαλλόφωνο) και Groen(φλαμανδόφωνο), με όλα τα καλά χαρακτηριστικά του αντίστοιχου γερμανικού, και μάλιστα με ακόμα πιο έντονη την κουλτούρα συναινέσεων, αν και με λιγότερο σταθερή εκλογικά πορεία, σήμερα έχει γύρω στο 5%, με 18% στην περιοχή της Βαλλονίας (8 έδρες Βουλή, 2 Γερουσία). Συμμετέχει στην κυβέρνηση της Περιοχής Bruxelles Capitale και έχει 16+2 βουλευτές στην αντίστοιχη Βουλή.
Αυστρία: οι Grünen-die Grüne Alternative εκλογικά έχουν ξεπεράσει το 11% και στις επόμενες εκλογές προβλέπεται άνοδος. Πρόβλημα:σημαντική άνοδος της ακροδεξιάς στην 3η θέση που ενδεχομένως, για να ανακοπεί, θα ωθήσει ψηφοφόρους των Πρασίνων προς τους σοσιαλδημοκράτες.
Φινλανδία: Vihreät-De Gröna, αρχικά αντι-ευρωπαϊκό και αντι-ευρώ, είχε εντυπωσιακή μετεξέλιξη και σήμερα είναι ένα από τα πιο φιλο-ευρωπαϊκά κόμματα, υπέρμαχος του φεντεραλισμού. Επικριτές και του κρατισμού και της ασύδοτης αγοράς, υπέρμαχοι της συναίνεσης, υπήρξαν το πρώτο Πράσινο Κόμμα που συμμετείχε σε κυβερνητικό συνασπισμό (1995), τον οποίο δεν δίστασε να εγκαταλείψει το 2002 λόγω διαφωνίας για τα πυρηνικά. Σήμερα έχει 7,3% με 10 έδρες και συμμετέχει στην κυβέρνηση συνασπισμού 6 κομμάτων.
Μετά από αυτό το κριτικό πανόραμα μπαίνουν τα ερωτήματα:
Μπορούν τα σχετικά πιο “υγιή” κόμματα να βοηθήσουν τα πιο αδύναμα; Και είναι τυχαίο ότι αυτά τα 4 ανήκουν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη;
Μήπως η πολιτική οικολογία είναι μια ιδεολογία συνδεδεμένη με την ευημερία και στέκεται αμήχανη μπροστά στην οικονομική κρίση; Και αντιστοίχως οι λαοί που πλήττονται θεωρούν την οικολογία “πολυτελή νεωτερισμό” και στρέφονται προς πιο παραδοσιακα σχήματα -αλλά και προς ένα παρελθόν εθνικιστισμού και προστατευτισμού;
Η μήπως συμβαίνει το αντίθετο: η πολιτική οικολογία έδωσε ό,τι είχε να δώσει, μπόλιασε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες λίγο-πολύ με τον οικολογικό προβληματισμό και τώρα έχει χάσει τον καινοτόμο της χαρακτήρα, είναι μία δύναμη του κέντροy που μπορεί άνετα, όχι απλώς να συνεργαστεί, αλλά και να συγχωνευτεί με τη σοσιαλδημοκρατία;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Διαφέρουν από χώρα σε χώρα, όσο και αν αφορούν συνολικά την πορεία της Ευρώπης. Πόσο μάλλον που και τα πιο παραδοσιακά κόμματα έχουν μεγάλα προβλήματα. Σε επόμενα άρθρα το blog θα προσπαθήσει να πάρει γνώμες από πρόσωπα (στελέχη, θεωρητικούς, ακτιβιστές κ.α. από Ελλάδα και υπόλοιπη Ευρώπη) με ανάλογο προβληματισμό.
Το μόνο που μπορώ να απαντήσω με σιγουριά είναι ότι η κρίση που περνάμε είναι κρίση μοντέλου ανάπτυξης, και δεν θα ξεπεραστεί αν δεν απορρίψουμε το μοντέλο που στηρίχτηκε στην αλόγιστη μεγέθυνση (growth) και στις χρηματοπιστωτικές φούσκες και δεν στραφούμε αποφασιστικά προς τη βιώσιμη ανάπτυξη- με τη διπλή έννοια του όρου: οικονομική και οικολογική.
Γαλλία: το κόμμα “Ευρώπη-Οικολογία/Πράσινοι” (EELV) έχει υιοθετήσει όλο και πιο αριστερίστικες και απομονωτικές θέσεις και εκλογικά, από το 16% των Ευρωεκλογών υποχώρησε στην πανωλεθρία του 2% των προεδρικών.
Ολλανδία: το “Groenlinks” από 10 έδρες, στις πρόσφατες εκλογές υποχώρησε στις 3. Απ’ όσο μαθαίνω από κατοίκους Ολλανδίας, πολύς κόσμος ψήφισε με πραγματιστικά κίνητρα το Εργατικό κόμμα, που έχει αρκετά κοινά σημεία με τους Πράσινους (Ο πρόεδρος των εργατικών είναι πρώην επικεφαλής της ολλανδικής Greenpeace). Ελπίζω να είναι κάτι προσωρινό, γιατί το κόμμα αυτό έχει πολύ καλές απόψεις για την ανεκτική αλληλέγγυα κοινωνία, και την ευρωπαίκή ολοκλήρωση.
Ευρωπαϊκός Νότος: Hasta la vittoria-hasta na pane!
Στην Ιταλία πράσινο κόμμα (Verdi) δεν υπάρχει πια. Η τελευταία τους εκλογική δραστηριότητα ήταν η σύμπραξη με ένα μικρό κομμουνιστικό κόμμα.
Στην Ισπανία υπάρχει μόνο στην Καταλωνία (“Iniciativa per Catalunya Verds) με μία έδρα στην τοπική βουλή και μία στη Γερουσία, εκτός από την πράσινη ατζέντα, επιδιώκουν την πλήρη αυτονομία της Καταλωνίας.
Στην Ελλάδα το κόμμα των “Οικολόγων Πράσινων” είναι πλέον νεκρό (αλλά αμφιβάλλω αν οι ίδιοι το ξέρουν)
Στην Κύπρο οι “Οικολόγοι Περιβαλλοντιστές” έχουν έναν βουλευτή, και η περιβαλλοντική ατζέντα συνοδεύεται και από σκληρή εθνικιστική ιδεολογία (κάτι σαν “Ανεξάρτητοι Έλληνες”)
Ηνωμένο Βασίλειο: το “Green Party of England and Wales” και το “Scottish Green Party” έχουν από μία έδρα στην εθνική και στην τοπική βουλή αντίστοιχα, με ιδεολογία έντονου κοινοτισμού (grassroot) και ευρωσκεπτικισμό.
Στο Βορρά, το Σουηδικό Miljöpartiet de Gröna εκλογικά πάει καλά (έχει ξεπεράσει το 7%) αλλά διακρίνεται για έντονο ευρωσκεπτικισμό.
Στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, υπάρχουν ορισμένες σημαντικές εκλογικές επιτυχίες, αλλά μέσα στην ακόμη ρευστή και άκρως προβληματική πολιτική, οικονομική και κονωνική κατάσταση των χωρών αυτών και με την παρουσία μέσ στα πράσινα κόμματα πολλών “ανακυκλωμένων” κομμουνιστών, η ιδεολογία είναι ακόμα θολή (πυρηνικά, σχέσεις με Ρωσσία κ.α.)
Ποιοί σώζουν την κατάσταση;
Γερμανία: Το γερμανικό Πράσινο Κόμμα (Bündniss 90-dieGrünen):δραστήριοι υπέρμαχοi της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, αποφασιστικοί πολέμιοιόλων των ολοκληρωτισμών (χαρακτηριστική είναι η συγχώνευσή τους το 1993 την Ένωση90, τον κυριώτερο πολιτικό σχηματισμό αντιφρονούντων αντιστασιακών της Ανατολικής Γερμανίας) με κυριαρχία των πραγματιστών, κυβερνητικές συνεργασίες και πολλές προσωπικότητες διεθνούς εμβέλειας. Εκλογική πορεία σε σταθερή άνοδο, με 68 έδρες στο σημερινό Bundestag(επί συνόλου 620) και συμμετοχή στην κυβέρνηση αρκετών κρατιδίων. Για τις επόμενες εκλογές τα προγνωστικά δίνουν άνω του 13% – τρίτο κόμμα.
Βέλγιο: Τα δίδυμα κόμματα Ecolo (γαλλόφωνο) και Groen(φλαμανδόφωνο), με όλα τα καλά χαρακτηριστικά του αντίστοιχου γερμανικού, και μάλιστα με ακόμα πιο έντονη την κουλτούρα συναινέσεων, αν και με λιγότερο σταθερή εκλογικά πορεία, σήμερα έχει γύρω στο 5%, με 18% στην περιοχή της Βαλλονίας (8 έδρες Βουλή, 2 Γερουσία). Συμμετέχει στην κυβέρνηση της Περιοχής Bruxelles Capitale και έχει 16+2 βουλευτές στην αντίστοιχη Βουλή.
Αυστρία: οι Grünen-die Grüne Alternative εκλογικά έχουν ξεπεράσει το 11% και στις επόμενες εκλογές προβλέπεται άνοδος. Πρόβλημα:σημαντική άνοδος της ακροδεξιάς στην 3η θέση που ενδεχομένως, για να ανακοπεί, θα ωθήσει ψηφοφόρους των Πρασίνων προς τους σοσιαλδημοκράτες.
Φινλανδία: Vihreät-De Gröna, αρχικά αντι-ευρωπαϊκό και αντι-ευρώ, είχε εντυπωσιακή μετεξέλιξη και σήμερα είναι ένα από τα πιο φιλο-ευρωπαϊκά κόμματα, υπέρμαχος του φεντεραλισμού. Επικριτές και του κρατισμού και της ασύδοτης αγοράς, υπέρμαχοι της συναίνεσης, υπήρξαν το πρώτο Πράσινο Κόμμα που συμμετείχε σε κυβερνητικό συνασπισμό (1995), τον οποίο δεν δίστασε να εγκαταλείψει το 2002 λόγω διαφωνίας για τα πυρηνικά. Σήμερα έχει 7,3% με 10 έδρες και συμμετέχει στην κυβέρνηση συνασπισμού 6 κομμάτων.
Μετά από αυτό το κριτικό πανόραμα μπαίνουν τα ερωτήματα:
Μπορούν τα σχετικά πιο “υγιή” κόμματα να βοηθήσουν τα πιο αδύναμα; Και είναι τυχαίο ότι αυτά τα 4 ανήκουν στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη;
Μήπως η πολιτική οικολογία είναι μια ιδεολογία συνδεδεμένη με την ευημερία και στέκεται αμήχανη μπροστά στην οικονομική κρίση; Και αντιστοίχως οι λαοί που πλήττονται θεωρούν την οικολογία “πολυτελή νεωτερισμό” και στρέφονται προς πιο παραδοσιακα σχήματα -αλλά και προς ένα παρελθόν εθνικιστισμού και προστατευτισμού;
Η μήπως συμβαίνει το αντίθετο: η πολιτική οικολογία έδωσε ό,τι είχε να δώσει, μπόλιασε τις ευρωπαϊκές κοινωνίες λίγο-πολύ με τον οικολογικό προβληματισμό και τώρα έχει χάσει τον καινοτόμο της χαρακτήρα, είναι μία δύναμη του κέντροy που μπορεί άνετα, όχι απλώς να συνεργαστεί, αλλά και να συγχωνευτεί με τη σοσιαλδημοκρατία;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Διαφέρουν από χώρα σε χώρα, όσο και αν αφορούν συνολικά την πορεία της Ευρώπης. Πόσο μάλλον που και τα πιο παραδοσιακά κόμματα έχουν μεγάλα προβλήματα. Σε επόμενα άρθρα το blog θα προσπαθήσει να πάρει γνώμες από πρόσωπα (στελέχη, θεωρητικούς, ακτιβιστές κ.α. από Ελλάδα και υπόλοιπη Ευρώπη) με ανάλογο προβληματισμό.
Το μόνο που μπορώ να απαντήσω με σιγουριά είναι ότι η κρίση που περνάμε είναι κρίση μοντέλου ανάπτυξης, και δεν θα ξεπεραστεί αν δεν απορρίψουμε το μοντέλο που στηρίχτηκε στην αλόγιστη μεγέθυνση (growth) και στις χρηματοπιστωτικές φούσκες και δεν στραφούμε αποφασιστικά προς τη βιώσιμη ανάπτυξη- με τη διπλή έννοια του όρου: οικονομική και οικολογική.
